Καλή όρεξη!

Φτηνές, μπαμπάτσικες φράουλες μας ταΐζουν. Μόνο που δεν φτάνουν τα λιπάσματα, οι ορμόνες, τα εντομοκτόνα και όλα τα άλλα χημικά. Έπρεπε να χυθεί ανθρώπινο αίμα για να καταστήσουν το προϊόν ανταγωνιστικό...
Αυτή είναι η Ελλάδα της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγής.
Φταίχτης  δεν είναι μόνο ο αγράμματος χωριάτης που τώρα μας έγινε και χρυσαυγήτης. Φταίχτης είναι και ο καταναλωτής, αυτός που αγοράζει ότι του φανεί ελαφρύ στην τσέπη αδιαφορώντας για το πως αυτό παράχθηκε.
Μποϊκοτάραμε τις φράουλες Μανωλάδας από χρόνια. Μετά όμως και από αυτό το περιστατικό δεν υπάρχει δικαιολογία για κανέναν...

Ο πατρο-Καραμανλής

Την πορεία του αποτυπώνουν όχι οι ψευδαισθησιακοί δεκάρικοι αλλά οι πράξεις του!

του Αλέξανδρου Ασωνίτη από τη Ρήξη φ. 92

Δύσκολα βρίσκονται λέξεις να χαρακτηρίσουν το πολιτικό σύστημα που ζει, αυτοκομπάζοντας και υπερσιτιζόμενο,  εκτός πραγματικότητας. Λίγες μέρες μετά τον θάνατο των δύο φοιτητών από το αυτοσχέδιο μαγκάλι (το πρωτοποριακό όραμα της τρόικας και των εντόπιων δούλων της είναι οι εικοσάχρονοι να σερφάρουν στο ίντερνετ με το μαγκάλι στη γωνία), αμέριμνοι κι αδιάφοροι, οι νέοι σουρεαλιστές συγκεντρώθηκαν, μεσούσης της υποδούλωσής μας στην ΕΕ, την οποία κατακρίνουν όλοι πλην ημών, για να εξυμνήσουν, στα καλά καθούμενα, τον Καραμανλή, που θεωρούσε κύριο έργο του την ένταξή μας στην ΕΕ! Συνυπολογίζοντας  τη ναζιστικού τύπου  υποδούλωση στην ΕΕ της Κύπρου, του μεγάλου θύματος του Καραμανλή, ας θαυμάσουμε τον έξοχο, διορατικό πολιτικό, την πορεία του οποίου αποτυπώνουν όχι οι διχαστικοί, ψευδαισθησιακοί δεκάρικοι, αλλά οι πράξεις του, ελπίζοντας ότι κάποτε θα πρυτανεύσουν η παρρησία και το ακριβοδίκαιο, για να προχωρήσουμε μπροστά:
Α) Δεν μετείχε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (απηλλάγη λόγω βαρηκοΐας (!)) ούτε στην Αντίσταση. Επί Κατοχής, στην αδούλωτη Αθήνα, με τους χιλιάδες νεκρούς από την πείνα, εκείνος, παντελώς αμέτοχος, προετοίμαζε και οραματιζόταν την πολιτική του αναρρίχηση. Πήγε στην Αίγυπτο ένα μήνα πριν φύγουν ταπεινωμένοι οι Γερμανοί από την Ελλάδα – συμπτωματικώς, οι Τούρκοι κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας επίσης ένα μήνα πριν  αυτός τελειώσει.
Β) Ως υπουργός Δημοσίων Έργων, ξήλωσε τα τραμ σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, εφάρμοσε  την ολέθρια αντιπαροχή στην πρωτεύουσα, αύξησε καταστροφικά τον συντελεστή δόμησης, βάζοντας την πρώτη  ταφόπλακα στην Αθήνα, επέβαλε το πρώτο μεγάλο κύμα αστυφιλίας.
Γ) Διορίσθηκε αντισυνταγματικά πρωθυπουργός από Ανάκτορα και Αμερικανούς.
Δ) Δεν ολοκλήρωσε καμιά τετραετία, οργάνωσε τις διαβόητες εκλογές βίας και νοθείας του ’61, όταν ψήφισαν δέντρα και νεκροί, και η Ρηγίλλης μετατράπηκε σε κωμόπολη με εκατοντάδες ψηφοφόρους.
Ε) Περιέθαλψε και προώθησε το παρακράτος, που τρομοκρατούσε και δολοφόνησε τον Λαμπράκη, απορώντας: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;».
ΣΤ) Επέδειξε την εγγενή αντιδημοκρατικότητά του με τρομοκρατία, φυλακίσεις, εξορίες (τρεις νεκροί από την αστυνομία, στις διαδηλώσεις για τον απαγχονισμό των Καραολή-Δημητρίου), λόγω δε της άφθαστης «καλλιέργειάς» του απαγόρευσε, μέσω Τσάτσου, τους αριστοφανικούς Όρνιθες.
Ζ) Στην οκταετία του, η χώρα είχε το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό ποσοστό μετανάστευσης. Η) Με την υπόθεση Μέρτενς και τις συμφωνίες Αντενάουερ, συναίνεσε στη γερμανική ιταμότητα να παραιτηθούμε από τις πολεμικές διεκδικήσεις μας, και, αν σήμερα μπορούμε να τις απαιτούμε, το οφείλουμε στον διορατικό πρέσβυ, αείμνηστο Θωμά Υψηλάντη.
Θ) Συνετρίβη στις εκλογές του 1963 και, προκειμένου να μην  «υποβιβασθεί» στην αντιπολίτευση, διέφυγε στο εξωτερικό με ξένο όνομα: Τριανταφυλλίδης.
Ι) Η Ένωση Κέντρου τον απήλλαξε από το σκάνδαλο της ΔΕΗ.
ΙΑ) Δεν καταδίκασε την αποστασία.
ΙΒ) Σε επιστολές του τασσόταν υπέρ μιας ελεγχόμενης συνταγματικής εκτροπής.
ΙΓ) Δεν καταδίκασε την χούντα, δεν μετείχε και δεν οργάνωσε καμία αντιστασιακή ομάδα, δεν έκανε καμία δήλωση για: Παναγούλη-Τσικουρή/Αντζελόνι-Πολυτεχνείο.
ΙΔ) Υπέγραψε τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, παρά τις θεμελιώδεις αντιρρήσεις Μακάριου-αντιπολίτευσης,  χαρίζοντας στην Τουρκία ρόλο τριτεγγυήτριας δύναμης, με δικαίωμα επέμβασης στην Κύπρο, πράγμα που καπηλεύθηκε η Τουρκία, εισβάλλοντας μετά το χουντικό πραξικόπημα. Χαρακτήρισε την ημέρα της συμφωνίας ως την «ευτυχέστερη της ζωής του», ενώ ο Αβέρωφ δήλωσε: «Νενικήκαμεν». Δεν δικάσθηκαν ποτέ. Απαγόρευσε τις διαδηλώσεις στην Αθήνα και, την επομένη της συμφωνίας, διαδηλώσεις έγιναν στη Θεσσαλονίκη. Δεν επισκέφθηκε ποτέ την Κύπρο.
Μετά την εισβολή, παραγκωνίζοντας τους αείμνηστους αντιχουντικούς πολιτικούς Γιώργο Μαύρο και Παναγιώτη Κανελλόπουλο, διορίσθηκε πρωθυπουργός με συμφωνία χούντας-Αβέρωφ-Αμερικάνων. Επί κυβερνήσεώς του,  οι Τούρκοι επεξέτειναν την κατοχή από το 13% στο 36% της Κύπρου, καταλαμβάνοντας  την Αμμόχωστο. Δεν ευθύνεται αυτός, αλλά γιατί δήλωσε πως «η Κύπρος είναι μακριά για τα ελληνικά αεροπλάνα»; Κατόπιν: Α) Δεν πήγε και δεν κατέθεσε ποτέ στεφάνι στο Πολυτεχνείο. Β) Μετέτρεψε σε ισόβια τη θανατική ποινή των αρχιχουντικών, περιόρισε δραματικά τη δίωξη  των υπολοίπων. Γ) Δολοφονίες από αστυνομικούς έμειναν ανεξιχνίαστες  (Τσιρώνης, Σιδέρης κ.ά.). Δ) Παρέδωσε τον αντάρτη πόλεων Ραλφ Πόλε στη Γερμανία με ειδική συμφωνία. Ε) Αμνήστευσε τον απόβλητο της πολιτικής, Μητσοτάκη, υπουργοποιώντας τον και επιτρέποντάς του να ξαναβυσσοδομεί. ΣΤ) Παραιτήθηκε από πρωθυπουργός για να μην ηττηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου, εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις ψήφους Μητσοτάκη, Χούτα και εαυτού! Ζ) Διαιώνισε  οικογενειοκρατία και αυλοκόλακες. Η) Η πολιτική του σοφία συνοψίζεται στις δηλώσεις: «Να μάθετε να κολυμπάτε στην ΕΟΚ» – «Να είμαστε με το όπλο παρά πόδα μέχρι την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Υπερδιορατικότατος. Θ) Αποτιμώντας ορθά την πολιτεία του,  τάφηκε ξεχωριστά, όπως  επιθυμούσε, αιτιωδώς αυτοέκβλητος  της Ελληνικής Ιστορίας, στα διαβόητα «βραχώδη» Φιλοθέης, κληρονομιά οικογενειακή. Στα μετρημένα δυσκαταφρόνητα υπέρ του, και η πρόταση μόνιμης διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Το πολιτειακό, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, η αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού είχαν λυθεί ντε φάκτο με την καταστροφή της Κύπρου.

Για την 25η Μαρτίου...

Τελευταία πολλά ακούμε που μας κουφαίνουν σχετικά με την επανάσταση του 21. Από αναλυτές του Π.Α.Μ.Ε ως χρυσαυγήτες ρήτορες, που θα κοιτάξουν να βάλλουν την δική τους "πινελιά" στο 21 μέσα από τις αναλύσεις τους...
Ο Καμπούρης όμως θα ασχοληθεί με έναν ψίθυρο ο οποίος ακούγεται τελευταία σε διάφορους κύκλους, μπερδεύεται με την άγνοια και την ανευθυνότητα και αναπαράγεται με διάφορες παραλλαγές. Ο ψίθυρος αυτός σε γενικές γραμμές λέει ότι οι Έλληνες δεν ελευθερώθηκαν με δικές τους δυνάμεις, άλλα ότι τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων τους ελευθέρωσαν.
Αυτό πέρα του ότι δεν είναι αλήθεια, είναι πλήρως δουλοπρεπικό. Ότι χειρότερο μπορούσε να μας βρει ως λαό τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το να πιστέψουμε ότι είμαστε ανάξιοι της ελευθερίας μας και ότι τη χρωστάμε στα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων -  τα οποία βλέπουμε πόσο μας ωφελούν και μας ωφέλησαν.
Μια φορά υπήρξε εμπλοκή των μεγάλων "συμμαχικών" δυνάμεων στην επανάσταση και αυτό έγινε στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Μέχρι τότε οι "σύμμαχοί" μας βοηθούσαν τους Τούρκους στην καταστολή της επανάστασης (εφοδιάζοντας τους σε περιπτώσεις πολιορκίας).
Δεν υποβαθμίζουμε την σημασία της ναυμαχίας στο Ναβαρίνο. Αλλά δεν δεχόμαστε και την Παγκάλια άποψη ότι αν δεν είχε γίνει η επανάσταση θα είχε σβήσει. Η επανάσταση είχε ΗΔΗ πετύχει πανηγυρικά. Οι Τούρκοι εκδιώχθηκαν από όλη την Πελοπόννησο και αυτό το κατάφεραν οι Έλληνες ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ(από συμμαχικές δυνάμεις).
Οι Τούρκοι ήταν αυτοί που κατέφυγαν σε συμμαχία κατόπιν συμφωνίας και προσπάθησαν να σβήσουν την επανάσταση με την βοήθεια των Αιγυπτίων- που είχαν ήδη αυτονομηθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Με λίγα λόγια οι "σύμμαχοί" μας δεν μας ελευθέρωσαν από τους Τούρκους, Οι σύμμαχοί μας νικήσαν σε μια ναυμαχία τους συμμάχους των Τούρκων.   Πρώτοι οι Τούρκοι επιστράτευσαν συμμαχικές δυνάμεις. Αν θα μπορούσαμε να τα βάλουμε ολομόναχοι με όλο το μουσουλμανικό κόσμο, είναι άλλη υπόθεση- Πάντως τους Τούρκους τους νικήσαμε.
Και γυρνώντας στο τώρα να προσθέσουμε ότι το να είμαστε περήφανοι για τους αγώνες των προγόνων μας, που θυσιάστηκαν για να μας ελευθερώσουν δεν φτάνει! Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σταθούμε υπεύθυνα απέναντι σε αυτό που κληρονομήσαμε - Την Ελευθερία- και να μην  ξεχνούμε να αγωνιζόμαστε.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Πηγή: http://www.alkinoos.gr

Μια οργισμένη συνέντευξη του Τζιμάκου, που επιστρέφει μετά από ένα «ηλεκτροσόκ ρεαλισμού», στο ΕΣΥ

δεν συνηθίζουμε να δημοσιεύουμε κείμενα άλλων, ας κάνουμε όμως μια εξαίρεση...

 Αφού πέρασε ένα «ηλεκτροσόκ ρεαλισμού», όπως χαρακτηριστικά λέει, σε νοσοκομείο του ΕΣΥ, μετά από μια περιπέτεια που είχε με την υγεία του, ο Τζίμης Πανούσης επιστρέφει στις live εμφανίσεις στο Troika Club. Στο νοσοκομείο έβγαλε μια πέτρα, από τα νεφρά «γιατί είμαι γέννημα-θρέμμα ρόκ». Τώρα ετοιμάζεται για τις παραστάσεις του, με έμβλημα της παράστασης το άστρο του Δαβίδ «μπλεγμένο» με τη σβάστικα, καθώς, όπως λέει, είναι το σύμβολο που εκφράζει την παγκόσμια πραγματικότητα.   

εκ των υστέρων και εκ των προτέρων...

Άπλετο φως μπαίνει από τα αριστερά της πειραγμένης φωτογραφίας του Δημήτρη Μπουρζούκου. Είναι το φως της αυγής από το παράθυρο του τμήματος με το χαλασμένο ρολόι; Είναι το φως που θα φωτίσει τελικά το μυστήριο;
Ίσως είναι ένα στοιχείο που θα  δείξει αν τελικά η διαδικασία της σύλληψης κράτησε 10 λεπτά ή 17 ώρες... Ίσως δηλαδή η υπόθεση της σύλληψης των ληστών δεν ξεδίψασε τη δίψα των λειτουργών της τάξης για δράση και αναγκάστηκαν να επεκτείνουν το χρόνο σύλληψης σε 17 ώρες για να ολοκληρώσουν το καθήκον τους...
Σίγουρα δεν λυπόμαστε γιατί τις φάγανε τα "παιδιά" Ούτε οι ίδιοι άλλωστε θέλουν να τους λυπηθούμε. Δεν κρατούσαν κομπολόγια και μπεγλέρια. Κρατούσαν όργανα αφαίρεσης ανθρωπίνων ζωών. Και η έκβαση της σύλληψης για αυτούς (ασχέτως αν κράτησε 10 λεπτά ή 17 ώρες...) ήταν σίγουρα όχι η χειρότερη που μπορούσε να είναι.
Και εδώ διερωτάται ο Καμπούρης: Πώς γίνεται κάποιος που δηλώνει αντιεξουσιαστής να χρησιμοποιεί την υπέρτατη μορφή εξουσίας - την εξουσία των όπλων δηλαδή - για να κάνει κοινωνικό αγώνα;


Εμείς αυτό που ζητάμε είναι τα αυτονόητα. Ζητάμε να μη βασανίζονται άνθρωποι στα αστυνομικά τμήματα και να τιμωρηθούν όσοι το διέπραξαν. Το φαινόμενο αυτό έχει παρατηρηθεί και άλλες φορές τον τελευταίο καιρό και αν σωπάσουμε θα καθιερωθεί και θα εφαρμόζεται πλέον σε οποιονδήποτε υποψιαστούν για οτιδήποτε.

Προβληματιζόμαστε επίσης: Αν οι νέοι με σπουδές, διακρίσεις, κάποια οικονομική επιφάνεια και πιθανόν όχι και το πιο δυσοίωνο μέλλον, σπρώχνονται από την κοινωνική συγκυρία σε αυτό το δρόμο , τι να πει και ο 18άρης άνεργος που δεν μπορούν οι γονείς του να τον σπουδάσουν... Μήπως, λέω κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία μας όσον αφορά στις διεξόδους που δίνει στους νέους;

Η κοινωνία μας για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται έτοιμη να πολωθεί, να διαχωριστεί στους μπατσόφιλους και στους ληστόφιλους και να αλληλοφαγωθεί και να ξεχνά έτσι τη ληστεία που δέχεται η ίδια. Προσφέρονται στο λαό θεάματα ρωμαϊκής εποχής για να ξεχνά τον άρτο...
Έτσι πέρασε στα ψιλά το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ, περνούν στα ψιλά οι ετοιμασίες για νέα μέτρα, οι επιτάξεις κλπ.
Εν το μεταξύ τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δασκαλεύουν τα παιδιά, φθηνά ναρκωτικά κοιμίζουν την νεολαία και μεγάλες εταιρείες όπως π.χ. το jumpo κάνουν επαγγελματικό προσανατολισμό στα κοριτσάκια προτείνοντας τους εν όψη Αγίου Βαλεντίνου να αγοράσουν χειροπέδες, στριγκάκια και άλλα πονηρά αξεσουάρ όπως λένε και οι ίδιοι στη σελίδα τους στο facebook. Πρέπει βλέπεις να εξοικειωθούν και να "παίξουν" με  τα αξεσουάρ που θα τους χρειαστούν για να "ζήσουν" στο μέλλον ή ίσως και στο παρόν...

Συγχωρέστε με.

Συγνώμη λάθος...

Κάποτε, γράφει ο Ιούλιος Βερν, οι άνθρωποι αποφάσισαν να αλλάξουν την τροχιά της γης. Συγκέντρωσαν λοιπόν ένα βουνό μπαρούτι μέσα σε ένα τεράστιο λαγούμι και το ανατίναξαν. Όμως, φάνηκε πως κάναν κάποιο λάθος στους υπολογισμούς τους και τους ξέφυγε ένα μηδενικό (όσον αφορά στην ποσότητα της πυρίτιδας). Έτσι η γη γυρίζει όπως πριν.
Αυτή την ιστορία θυμήθηκα καθώς σκεφτόμουν τα περί πολλαπλασιαστών και ΕΛΣΤΑΤ. Μόνο που στην περίπτωση της χώρας μας η έκρηξη που δημιούργησαν αυτά τα "λάθη" αλλάξαν την κοινωνική τροχιά της χώρας και οι κοινωνικές συνέπειες (αυτοκτονίες, θνησιμότητα, υπογεννητικότητα κλπ)   είναι ανάλογες με συνέπειες πολέμου.
Εκτός του λάθους στον πολλαπλασιαστή, που οδήγησε σε πολύ σκληρότερα μέτρα από αυτά που και κατά τη λογική τους χρειαζόταν, πλέον έχει αποδειχθεί με την υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ ότι και τα νούμερα που καθόριζαν το αν πρέπει ή όχι να να μπούμε στο ΔΝΤ και αυτά μαγειρεύτηκαν.
Έχουμε δηλαδή έναν ασθενή με γρίπη ας πούμε, που οι γιατροί που του κάναν τη διάγνωση του "πείραξαν" τις εξετάσεις(ΕΛΣΤΑΤ...) και τον έβγαλαν καρκινοπαθή. Έπειτα οι θεράποντες ιατροί λόγω λάθους (στους πολλαπλασιαστές...) του χορήγησαν τρεις φορές πιο σκληρή θεραπεία από αυτή που χορηγείται σε άλλους ομοιοπαθείς...
Τώρα ο γριπομένος ασθενής μας (ο Ελληνικός λαός) βρίσκεται ξαπλωμένος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, του έχουν πέσει τα μαλλιά από τις χημειοθεραπείες, του χορηγούν συχνά υπνωτικά και κάθε φορά που πάει να σηκωθεί του κάνουν κλύσμα με χημικά διαλύματα(από την ελ. αστυνομία...) και αν παρόλα αυτά πάει να σηκωθεί τον απειλούν ότι θα του κόψουν τα α....
Και αναρωτιέται ο Καμπούρης: 
Πού είναι οι περιβόητες αντιμνημονιακές δυνάμεις; γιατί δεν βούιξε ο τόπος μετά τις αποκαλύψεις Γεωργαντά;
Γιατί ο Τσίπρας επιμένει ακόμα μόνο στη λάθος αγωγή, τη στιγμή που και η διάγνωση αποδεικνύεται στυμμένη;
Πού είναι οι διαδηλώσεις; Γιατί οι αγρότες, τα συνδικάτα κλπ, ακόμα απλώς ζητάν λεφτά και δεν ζητούν να πέσει άμεσα φως στην υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ ;

Μετανάστευση και αριστερή υποκρισία

Πώς να ξεκινήσει κανείς να γράψει για το μεταναστευτικό  τη στιγμή που κάποιοι μόνο και μόνο στο άκουσμα της έκφρασης "πρόβλημα μετανάστευσης" θα χαρακτηρίσουν αυτόν που την είπε φασίστα;
Πώς όμως να μη μιλήσεις τη στιγμή που αυτό το πρόβλημα αναδεικνύεται στα πλέον σημαντικά της κοινωνίας μας, όχι τόσο για το τρομακτικό του μέγεθος αλλά για το τρομακτικό ρυθμό αύξησης αυτού του μεγέθους, πώς να μη μιλήσεις όταν το πρόβλημα αυτό στοιχίζει όλο και περισσότερες ζωές, τόσο στα σύνορα όσο και εντός της χώρας.
Πώς τελικά να μην βρεις το θάρρος να μιλήσεις τη στιγμή που ο λαός ζητά επίμονα λύση - και αυτό δεν το λέω αφ' υψηλού. Απλώς έχω αυτιά και άκουσα και  έχω μάτια και είδα... Αισθήσεις που φαίνεται, κάποιοι τις έχουν διαστρέψει εντελώς φορώντας τα παραμορφωτικά γυαλιά των πάσης φύσης ιδεοληψιών τους και του λεγόμενου "ανθρωπισμού".
Ας απαντήσουμε λοιπόν στα βασικά τους επιχειρήματα στη γλώσσα τους .
 

Επανάσταση;

Ένα, λοιπόν από τα κυρίαρχα τους επιχειρήματα που περιέχεται στα συνθήματα τους και στις αφίσες που γεμίζουν τους κάδους σκουπιδιών περιγράφεται από την εξής πρόταση:

Οι μετανάστες μια μέρα θα ενωθούν με την εργατιά και θα αποτελέσουν το επαναστατικό υπόστρωμα για μια αριστερή ανατροπή.

Πότε όμως είδαμε μετανάστες να κατεβαίνουν στους κοινωνικούς αγώνες και να διαδηλώνουν με το λαό; έστω πότε κατέβηκαν σε αντιπολεμικές πορείες; πότε απήργησαν οι μετανάστες;

Πέρα από ελάχιστους που κατεβαίνουν στις αντιφασιστικές πορείες, οι μετανάστες κατεβαίνουν στους δρόμους μόνο για θρησκευτικούς λόγους ή για να κουνήσουν κανένα πανό του πασοκ...
Δυστυχώς για όλους μας, η μετανάστευση ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα έφερε στα εργασιακά δικαιώματα μέχρι στιγμής. Στις μεν χώρες προέλευσης τους, λειτούργησε ως βαλβίδα εκτόνωσης στη χύτρα της εκμετάλλευσης, στις δε χώρες υποδοχής ευνόησε την ίδρυση ενός καθεστώτος μαύρης εργασίας, έριξε τα μεροκάματα και εκτίναξε την ανεργία. Το σύνθημα λοιπόν "Έλληνες και ξένοι - εργάτες ενωμένοι επαληθεύτηκε μόνο στη συρρίκνωση των δικαιωμάτων και των απολαβών, δούλεψε άψογα για τα αφεντικά και τους εκμεταλλευτές και έλυσε τα χέρια του νεοφιλελευθερισμού που στο κόλπο του: "θέλουμε να ρίξουμε τις τιμές των προϊόντων- φέρνουμε φθηνά από τον τρίτο κόσμο" προστέθηκε πλέον και το: "θέλουμε να ρίξουμε τα μεροκάματα, φέρνουμε ανέστιους σκλάβους από τον τρίτο κόσμο"
Ούτως η άλλως, αν ήταν οι μετανάστες να ξεσηκωθούν για εργασιακά δικαιώματα εναντίων των εκμεταλλευτών, θα το είχαν ήδη κάνει από τις πατρίδες τους! Και εδώ διερωτάται ο Καμπούρης: "Πότε υπάρχει περίπτωση να εκπληρωθεί η πολυπόθητη ελπίδα - να αγωνιστούν δηλαδή εδώ οι μετανάστες για εργασιακά δικαιώματα;" Η απάντηση είναι φανερή: "Όταν οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα γίνουν χειρότερες από αυτές των χωρών τους..." Μήπως εκεί μας οδηγούν οι "επαναστάτες" μας; Μήπως αυτό είναι το "μέσο" που θα αγιασθεί από το σκοπό της επανάστασης;
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που οι επαναστάτες μας δεν λαμβάνουν υπόψιν τους. Αυτό ακούει στη λέξη "Ισλάμ" και φαίνεται να είναι το μόνο που μπορεί να τους ξεσηκώσει εδώ... μάλλον οι ανθρωπιστές μας δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό...

Ανθρωπισμός;

Οι "επαναστάτες" μας είναι στην ουσία εκ του ασφαλούς υποτακτικοί ενός ανθρωπισμού που τον όρισαν όπως θέλησαν οι αυθεντίες  τους, χωρίς στίγματα λογικής, διάκρισης και διάρκειας- ενός ανθρωπισμού που πάει χέρι-χέρι με τον νεοφιλελευθερισμό και που έχει φτάσει στο σημείο να αποτελεί το ιδεολογικό άλλοθι στους δουλεμπόρους και στους εκμεταλλευτές. Αυτό το είδος ανθρωπισμού θα το ονομάσουμε εμείς "Στιγμιαίος ανθρωπισμός" γιατί αυτό το σύμπλεγμα θεωριών και συναισθηματισμών ενεργοποιείται στιγμιαία και σκέφτεται στιγμιαία και κομματιασμένα με σκοπό να προστατέψει την εικόνα του "καλού ανθρώπου" που έχουν δημιουργήσει για τον εαυτό τους και να μην αφήσει να μαραθεί ο ιδεοληπτικός τους ναρκισσισμός. Ουσιαστικά όμως αυτός ο στιγμιαίος ανθρωπισμός σιγοντάρει στην εγκαθίδρυση της σύγχρονης βιομηχανίας σκλαβιάς - των απανταχού αφεντικών που θα έχουν στη διάθεσή τους όπου στον κόσμο χρειαστούν αναλώσιμους, ανέστιους σκλάβους.

Ας το αναλύσουμε με λίγα παραδείγματα για να γίνουμε πιο κατανοητοί.

Ο Στιγμιαίος ανθρωπισμός θα ενεργοποιήσει τα ανακλαστικά του "καλού ανθρωπιστή" στην εικόνα ενός αστυνομικού που κατάσχει παράνομα εμπορεύματα στο δρόμο. Θα τρέξουν να συμπαρασταθούν στο θύμα (που είναι όντως θύμα). Δεν θα αναρωτηθούν όμως πόσο ανθρωπιστικό είναι το να πουλιούνται ελεύθερα στο δρόμο προϊόντα που παρήχθησαν με μηδέν εργασιακά δικαιώματα και μηδέν σεβασμό προς τη φύση- προϊόντα εκμετάλλευσης ανθρώπων και πολλές φορές παιδιών. Δεν θα αναρωτηθούν αν είναι ανθρωπιστικό το να χάσει τη δουλειά του ο νομοταγής μικρομεσαίος έμπορος που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με αυτούς τους όρους.

Ο Στιγμιαίος ανθρωπισμός θα ενεργοποιήσει τα ανακλαστικά του "καλού ανθρωπιστή" στο άκουσμα και μόνο της λέξης "επαναπατρισμός" Θα βιαστούν να χαρακτηρίσουν αυτόν που το είπε φασίστα, μάλιστα αμέσως θα συμπληρώσουν πως ο τύπος είναι υπέρμαχος των εκτελέσεων στα σύνορα, πως είναι υπέρμαχος του βασανισμού ανθρώπων, πως είναι υπέρμαχος της ισραηλινής τακτικής ή ακόμα και του Χίτλερ... Αυτά θα ακούσει κάποιος αν τολμήσει να πει αυτή τη λέξη και ας προσπαθεί μετά να αποδείξει πως δεν είναι δεινόσαυρος...

Θα παραβλέψει όμως ότι η λιγότερο σκληρή λύση αυτή τη στιγμή είναι αυτή. Δεν θα μπει στον κόπο να σκεφτεί ότι το ισχύον καθεστώς μόνο τους δουλεμπόρους ευνοεί. Αν οι άνθρωποι που ψάχναν για ένα καλύτερο μέλλον ξέραν πως περνώντας στην Ελλάδα - μια χώρα που ούτως η άλλως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να τους το προσφέρει-  θα γυρίσουν από εκεί που ξεκίνησαν, δεν θα έμπαιναν στον άδικο και καταστροφικό αυτό κόπο.
Φαίνεται ότι δεν βλέπουν πως η χώρα μας- σ' αυτό το παρόν έχει φτάσει στα όρια της.
Ένα γαϊδούρι που μπορεί να σηκώσει εκατό κιλά, αν το φορτώσεις εκατόν πέντε θα κλατάρει και δε θα σηκώσει τελικά τίποτα. Αυτό το κλατάρισμα έχει σαν συμπτώματα τις εκρήξεις φασισμού και ρατσισμού, αυτό το κλατάρισμα έχει καταστήσει τη χώρα μας ανίκανη να βοηθήσει και να φιλοξενήσει πραγματικά θύματα πολέμου- όπως αυτή τη στιγμή απ' τη Συρία.  

Δημοκρατία;
Και το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι, οι "επαναστάτες" μας, υπέρμαχοι - και καλά - της δημοκρατίας (και μάλιστα της άμεσης δημοκρατίας), παραβλέπουν εντελώς την άποψη του λαού για το θέμα που είναι ΣΑΦΗΣ και ομόφωνη. Αν τύχει και εκφραστεί την χαρακτηρίζουν φασιστική (εδώ φαίνεται ποιος λειτουργεί φασιστικά) επικαλούμενοι των αυθεντικών τους απόψεων. Ο λαός όμως δεν θέλει άλλους μετανάστες, ούτε θέλει ανοικτά σύνορα. Αντιθέτως θέλει η χώρα να πάψει πια να είναι χωράφι. Τη λαική γνώμη λοιπόν καλά θα κάνουν οι επαναστάτες μας να την αποδεχτούν και να την σεβαστούν ακόμα και αν η ευφυΐα τους δεν τους επιτρέπει να την καταλάβουν.

Φιλοξενία ;
Φιλοξενία σημαίνει παίρνω τον ξένο από το δρόμο και τον βάζω στο σπίτι μου. Του συμπεριφέρομαι σαν να είναι φίλος μου και του παρέχω τις ευκολίες που παρέχω στον εαυτό μου. Φιλοξενία δεν είναι το να λες εκ του ασφαλούς "ανοίξτε τα σύνορα να μπουν οι μετανάστες" και ασ' τους μετά να πεθάνουν από το κρύο ή να αναγκαστούν να κλέψουν για να ζήσουν. Φιλοξενία είναι να ανοίγεις το δικό σου σπίτι. Αυτό φυσικά θα το κάνεις όταν μπορείς και όταν θέλεις αλλιώς απλά δεν φιλοξενείς χωρίς να απαιτείς από τους άλλους να φιλοξενήσουν. Δυστυχώς δεν είδαμε πολλούς από αυτούς που φωνάζουν για ανοικτά σύνορα να ανοίγουν το σπίτι τους ενώ  την ίδια στιγμή απαιτούν από όλους να  υποστούν τις συνέπειες της δικιάς τους "εκ του ασφαλούς φιλοξενίας". Μήπως βρομάει υποκρισία; λέω μήπως;

Δεν θα μπούμε στον κόπο να αντικρούσουμε γελοία επιχειρήματα που προσπαθούν να κάνουν αντιστοίχιση της μετανάστευσης που βιώνουμε ως χώρα υποδοχής σκλάβων με τη μετανάστευση Ελλήνων στη Γερμανία στα μέσα του αιώνα. Θα προσθέσουμε μόνο ότι και αυτή η νόμιμη μετανάστευση δεν θεωρούμε πως είχε κάποιο θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα μας.

Πολυπολιτισμικότητα
Επίσης, οι "επαναστάτες" μας, θέλουν και άλλους μετανάστες γιατί είναι υπέρμαχοι της λεγόμενης πολυπολιτισμικότητας, του μπασταρδέματος δηλαδή της πολιτισμικής μας κληρονομιάς στην οποία τάχθηκαν απέναντι γιατί δεν βολεύει στο ξετύλιγμα όλων των ιδεοληψιών τους, όπως θα αναλύσουμε σε επόμενη δημοσίευση.

Η μετανάστευση είναι πολλά υποσχόμενη για ό,τι αρνητικότερο υπάρχει για την κοινωνία: εισήγαγε την παιδική εργασία και θα την καθιερώσει, σίγουρα θα κάνουν την εμφάνισή τους κυκλώματα αγοραπωλησίας ανθρωπίνων οργάνων, ο φασισμός, η τυφλή βία και το έγκλημα θα εκτιναχθούν.

Είναι λοιπόν χρέος όλων των πολιτών πρώτα από όλα να μπορούν να απαντήσουν σ´ αυτούς δεν θέλουν λύση και που με τον υποκριτικό βερμπαλισμό τους ακονίζουν το μίσος και τα μαχαίρια των φασιστών - που με τις θεωρίες τους περί ανοικτών συνόρων θα καταντήσουν τη χώρα ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο.
Είναι χρέος όλων μας απέναντι στις επόμενες γενιές να απαιτήσουμε άμεσα λύση.

Χώροι που προτείνουν λύσεις πέρα από τους φασίστες υπάρχουν πολλοί. Λίγο ψάξιμο θέλει και κυρίως λίγη υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, τόλμη και ανιδιοτέλεια την ώρα της ψήφου.
Λύσεις υπάρχουν. Αλλά όσο το αφήνουμε τόσο πιο δύσκολη και πιο σκληρή θα είναι η λύση.
Μετανάστες ποτέ ξανά στην Ελλάδα από το δρόμο των δουλεμπόρων. Μετανάστες ξανά στην Ελλάδα μόνο αν υπάρχουν κενές θέσεις εργασίας και δομές για να τους αφομοιώσουν κοινωνικά. 

Άλλα κείμενα περί του θέματος: 

Το δυτικό όνειρο και οι ανέστιοι σκλάβοι

Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κατά της μετανάστευσης

Όταν η δικτατορία προωθούσε την παράνομη απασχόληση ξένων εργατών στην Ελλάδα
Εποικισμός και «αριστερή» υποκρισία

Σ' αυτή την κοινωνία που...

Σ' αυτή την κοινωνία που...
       Στο όνομα της λογικής κυριάρχησε ο παραλογισμός...

Ανάπτυξη θεωρήθηκε, ο παρασιτισμός στη Δύση...
Εκσυγχρονισμός, η καταστροφή της παραγωγής...
Δημοκρατία, η αδιαφάνεια, το βόλεμα και η ρουσφετιά...
Επιτυχία, το σκονάκι, το λάδωμα, το βύσμα και το φακελάκι...
Μίσθωση, η εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα, σε όποιο βαθμό είναι εφικτό...


Σ' αυτή την κοινωνία που...
        Στο όνομα της  μοναστικής ακτημοσύνης, δικαιολογήθηκε η επιχειρηματικότητα με Offshore εταιρείες...

Χαρά θεωρήθηκε, η ικανοποίηση του ναρκισσισμού...
Καταξίωση, η καρέκλα και το κέρδος χωρίς κόπο...
Μαγκιά, η κλεψιά, η λαμογιά και ο ατομικισμός...
Χαζομάρα, η τιμιότητα...
Εξυπνάδα, η πονηριά...
Υποτιμητικό, να βγάζεις χρήματα δουλεύοντας χειρωνακτικά...
Ευτυχία, τα λεφτά και τα παράγωγά τους: καταναλωτισμός, τζιπ, ρολόγια και χρυσαφικά...


Σ' αυτή την κοινωνία που...
          Στο όνομα του ανθρωπισμού, πουλιούνται ελεύθερα στους δρόμους προϊόντα εκμετάλλευσης παιδιών.

Πρόοδος θεωρήθηκε, το να αποκόβεσαι απ' τις ρίζες της παράδοσης...
Επαναστατικό, ότι το μηδενιστικό...
Φυσιολογικό, αυτό που κάνουν οι πολλοί...
Αληθινό, αυτό που θα δείξει η τηλεόραση...
Αλλόκοτο, το να είσαι διαφορετικός...
Ελευθερία του λόγου, το να εξευτελίζεις ό,τι οι διαφορετικοί θεωρούν σημαντικό...


Είναι επόμενο λοιπόν σ' αυτό το χυλό υποκρισίας και σύγχυσης αξιών...
        Να επιπλέει ο  ικανότερος ψεύτης.

Οι προδότες να μπορούν να παρουσιάζονται ως οι σωτήρες της χώρας...
Οι σατανιστές, ως οι σωτήρες του Χριστού...
Τα λαμόγια, ως οι διασώστες της δημοκρατίας...
Και όσο εμείς θα περιμένουμε τους έψιλον να μας σώσουν...
Η εξόντωσή μας να παρουσιαστεί ως εξυγίανση...

Τα γενέθλια της βίας

Κάθε 6 Δεκεμβρίου σε ολόκληρη την Ελλάδα μαζί με τον άη Νικόλα γιορτάζουμε και τα γενέθλια της βίας και μάλιστα της τυφλής. Θυμόμαστε όλοι  την αφορμή, το τι είχε γίνει τότε και πως η βια τα επόμενα χρόνια αυξανόταν βαθμηδόν με αποκορύφωμα την θανάτωση - με τον τρόπο των ναζί (θάνατος από δηλητηριώδη αέρια) των τριών της Μαρφιν.

Η τυφλή βία μόνο βία θα γεννήσει, και όπως λέει ο καμπούρης "το ένα άκρο δέρνει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο (της κοινωνίας)". Η τυφλή βία είναι που έσπειρε τον φόβο στο λαό και που τον καθήλωσε στην τηλεόραση. Είναι επίσης αυτή που απέτρεψε τον κόσμο από το να συμμετέχει σε διαδηλώσεις γιατί κανένας λογικός πολίτης  δεν θέλει να συμμετάσχει σε μια πορεία η οποία θα συγκαλύψει εκτελέσεις, καταστροφές και παράνομες ενέργειες.

Η τυφλή βία θα μας κάνει να την συνηθίσουμε από όλες τις πλευρές και να γίνουμε άβουλα γρανάζια του συστήματος, που όταν μας θέλει φοβισμένους, μας καθηλώνει στον καναπέ και όταν μας βλέπει θυμωμένους, μας αφήνει απλά να σπάσουμε δυο τρία μαγαζιά και να κάψουμε πέντε έξι κάδους για εκτόνωση. Σε αυτή την περίπτωση ισχύει το: "το ένα άκρο πλένει το άλλο και τα δυο το σύστημα". Η απενοχοποίηση της βίας που έγινε τον Δεκέμβρη του 8 είναι που πλένει τώρα τα χέρια των χρυσαυγιτών που αναπαράγουν και αυτοί το ίδιο με αντίθετο πρόσημο. Πλένει επίσης τα χέρια της καταστολής και του κράτους... και στο τέλος κάνει να τρίβουν τα χέρια τους κάποιοι λέγοντας: Αφού η ελεύθερη έκφραση, η διαμαρτυρία και γενικά η ελευθερία γεννάν αυτά, τότε μήπως δεν χρειάζεται τόση ελευθερία;

Είναι πλέον γνωστό πως αναταραχές στις πορείες και στις διαδηλώσεις προκαλούν παρακρατικοί, ασφαλήτες και χρυσαυγίτες για να αμαυρώσουν το πρόσωπο της πορείας. Αυτό που δυστυχώς μας κάνει να εκπλησσόμαστε όμως είναι ότι υπάρχουν ακόμα αρκετά άτομα που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί ή αριστεροί, οι οποίοι παίζουν πρόθυμα αυτό το παιχνίδι, υποστηρίζοντας το με επιχειρήματα του τύπου ότι τίποτα δεν αλλάζει χωρίς βια κλπ...
Σε αυτή τη λογική τι να απαντήσεις;  είναι μια λογική χωρίς όραμα, χωρίς ευθύνη και χωρίς θάρρος. Συγχρόνως είναι πλούσια σε θράσος, μίσος, ψυχολογία της μάζας και οπωσδήποτε δειλία. Είναι η λογική του φασισμού.
Αφού είναι υπέρμαχοι της καταστροφής, των εκτελέσεων και εν γένη των δολιοφθορών, είναι ελεύθεροι να τα κάνουν αυτά όποτε γουστάρουν, όμως όχι κρυμμένοι ανάμεσα σε άτομα που διαφωνούν με αυτές τις πρακτικές. Και ας αναλάβουν ή όχι την ευθύνη. Όμως πάντα τα δειλά ανθρωπάκια διαλέγουν να δράσουν την ώρα που ο λαός κατέβηκε στο δρόμο σύσσωμος για να διαδηλώσει ειρηνικά.